برچسب ارتباطات سازمانی اثربخش

ارتباطات یکی از مهمترین فعالیت‌های بشری است زیرا او را قادر ساخته که خواسته‌ها و نیازهای خودرا به دیگران انتقال داده، دریابد که آنان چه می‌خواهند و چه خواهند کرد. امروزه ارتباطات درهمه ارکان زندگی ما رسوخ کرده، قوانین و قواعد آن برجای‌جایِ زندگی حاکم است و شاید بتوان گفت بدون آن، هیچ کاری انجام شدنی نیست و نمی‌توان زندگی مطلوبی را که مورد نظراست پدید آورد.
بنا به تعریف سازمان جهانی بهداشت، افرادی از نظر روانی سالم هستند که احساس کنند: به خوبی با زندگی، مسائل و تغییرات آن کنار می آیند، می‌توانند زندگی خود را تحت کنترل داشته باشند، مسئولیت‌پذیر می‌باشند، از توانائی‌های خود به خوبی استفاده می‌کنند، به فعالیت های سازنده و مفید می‌پردازند و با دیگران ارتباط خوب و مناسبی برقرار می‌نمایند.
فنون برقراری ارتباط مؤثر به عنوان یکی از اصلی‌ترین قسمت‌های آموزش مهارت های زندگی در نظر گرفته می‌شود. اگر چه نحوه ارتباط برقرار کردن با افرادِ مختلف درانواع موقعیت ها، متفاوت می باشد اما اصول ارتباط در موقعیت‌های مختلف زندگی اعم خانوادگی، شغلی و اجتماعی و... یکسان است. با فراگیری این اصول و حذف موانع ارتباطی امکانِ تعمیم یکی به دیگری وجود دارد. بیشتر اوقات زندگی ما صرف ارتباط می‌شود و در عصر ارتباطات برنده آن کسی است که بتواند خوب ارتباط برقرار کند.
ارتباط، فرآیندی است آگاهانه یا ناآگاهانه، خواسته یا ناخواسته که از طریق آن احساسات، نظرات و مفاهیم به شکل پیام‌های کلامی و یا غیرکلامی بیان و ارسال شده، سپس دریافت و ادراک می‌شود. ارتباط، فرا گرد انتقال یک محرّک از یک فرد به فردی دیگر به منظور تغییر رفتار اوست.
اصولاً چیزی به عنوان عدم ارتباط وجود ندارد زیرا انسان نمی تواند فاقد هرگونه رفتار باشد و هر رفتاری در یک شرایط تأثیر متقابل دارای ارزش های پیامی است. تصحیح سوءبرداشت ها و سوءتفاهم ها فقط از طریق برقراری ارتباط میسّر می‌باشد.
پیام، فرستنده پیام، گیرنده پیام، وسیله ارسال پیام (کانال)، بازخورد، شرایط و محیط ارسال پیام (موانع و محدودیت ها، قواعد و هنجارها و عرف، دانش مشترک، رخدادهای پیشین، انتظارات) و اثرات پیام.، عناصر تشکیل دهنده ارتباط هستند.
در ارتباط، اهمیت گیرنده بیش از فرستنده است زیرا اگر فرستنده پیامی را نفرستد ارتباط شروع نخواهد شد در حالی که اگر گیرنده، پیام را دریافت نکند ارتباط شروع اما برقرار نشده است.هرچه ما گیرندگان پیام را بهتر بشناسیم، بهتر می‌توانیم با آن ها ارتباط برقرار کنیم. این شناخت شامل تجربیات و اطلاعات گذشته‌ی گیرندگان وعلایق، انگیزه ها، تلاش‌ها و ارزش‌های مورد قبول آنان می باشد.
بازخورد، پاسخی است که گیرنده پیام به فرستنده‌ی پیام می‌فرستد. کسب آگاهی فرستنده از چگونگی دریافت اطلاعات توسط گیرنده است. معمولا اگر ارتباط موفق صورت گرفته باشد، مفاهیم و اطلاعات و یا نتیجه و اثر آن ها به فرستنده برمی‌گردد. مهمترین ملاک تشخیص یک جریان ارتباطی، بازخورد است. دریافت بازخورد، فرستنده را قادر می سازد که مشخص کند آیا اطلاعات مفهوم بوده است و یا اثرات لازم را داشته است یا خیر. زمانی که بازخورد دریافت شد، ممکن است فرستنده (برای مثال مدیر) مفاهیم یا اطلاعات جدید را در مورد وظایف و یا رفتار به شخص یا گروه مورد نظر (کارکنان) ارسال کند و همین فرایند تکرار شود تا ارتباطات کامل و به طور مؤثر صورت گیرد.
اگر پیامی ارسال گردد ولی آن پیام دریافت نگردد یا این که به طور کامل دریافت نگردد، سوء‌تفاهم بوجود می‌آید. مهارت داشتن در ارتباط، مانع سوء تفاهم می شود. زمانی‌که می‌خواهید پیامی برای برقراری ارتباط ارسال کنید (به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم از طریق شخص سوم) مطمئن شوید که پیام‌تان درست و صحیح منتقل می‌شود. ارتباطات ضعیف از جمله منابع عمده‌ای است که بین افراد تضاد و تعارض ایجاد می کند.
موضوع ارتباطات در سازمان از چنان اهمیتی برخوردار است که می‌توان گفت اولین و مهمترین وظیفه مدیر توسعه سیستم ارتباطات در سازمان است. هر مدیری معمولا بیشترین وقت خود را صرفِ برقرار کردن ارتباط می‌کند. از آن جایی که تمام مدیران با انسان ها سروکار دارند و می خواهند با همکاری آن‌ها به اهداف گروهی دست یابند، توانایی برقراری ارتباطاتِ موثر به عنوان یک دانش ضروری برای مدیران مدّ نظر است.